Δεν ήταν απλώς μια τυπική περίπτωση κακής συγκυρίας. Είναι ένα γεγονός που φέρνει στο φως, με τον πιο ηχηρό τρόπο, τις διαχρονικές αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης, την απουσία στρατηγικής και την παθητικότητα μπροστά στην ευκαιρία.
Πριν από αρκετούς μήνες, συγγενής μιας θανούσας, η οποία είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, αποφάσισε να κάνει μια σπουδαία προσφορά: να δωρίσει ένα μεγάλο ακίνητο, συγκεκριμένα ένα ξενοδοχείο. Μια κίνηση γενναιοδωρίας που θα εξέφραζε με πράξεις την εκτίμησή του προς το νοσοκομείο και τους ανθρώπους του. Μια προσφορά που αν αξιοποιούνταν, θα μπορούσε να συμβάλει καταλυτικά στην επίλυση σοβαρών στεγαστικών προβλημάτων ή να λειτουργήσει ως κίνητρο για την προσέλκυση ιατρών, μέσω της δυνατότητας φιλοξενίας.
Ο δωρητής, επηρεασμένος από το τοξικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί εκείνη την περίοδο, από υπερβολές και ανυπόστατες φήμες περί δήθεν επικείμενου κλεισίματος του νοσοκομείου, οδηγήθηκε στην εκτίμηση ότι μια τέτοια δωρεά θα ήταν μάταιη.
Παρότι ήταν εμφανής ο κίνδυνος απώλειας αυτής της μοναδικής ευκαιρίας, κανένας θεσμικός μηχανισμός δεν ενεργοποιήθηκε για να την αποτρέψει.
Εκείνοι που είχαν τον θεσμικό ρόλο να εξηγήσουν στον δωρητή την πραγματική εικόνα, να τον διαβεβαιώσουν ότι δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα κατάργησης ή υποβάθμισης του νοσοκομείου, απέτυχαν να το πράξουν, ή δεν χρησιμοποίησαν τα κατάλληλα και πειστικά επιχειρήματα. Αφέθηκε έτσι να παγιωθεί ένα κλίμα παραπληροφόρησης, που τελικά οδήγησε σε μια απόφαση εις βάρος του ιδρύματος.
Το νοσοκομείο έχασε μια σπάνια ευκαιρία, οι πολίτες στερήθηκαν μια προσφορά που θα μπορούσε να έχει άμεσο και μετρήσιμο αντίκτυπο στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.
Ο τέως δήμαρχος Αγίου Νικολάου και νυν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Νοσοκομείου, κ. Κουνενάκης, είχε καταλυτικό ρόλο στην ωρίμανση της πρότασης για τη δωρεά. Δυστυχώς, μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει κλείσει γρήγορα, με την απλή μεταβίβαση των μετοχών της εταιρείας που κατείχε το ακίνητο, αντιμετωπίστηκε με περίσσια επιφυλακτικότητα.
Παρά τη ενημέρωση του κ. Κουνενάκη για ανυπαρξία ουσιαστικού κινδύνου, και τη δική μου εκτίμηση ότι οποιαδήποτε πιθανή έκθεση ήταν αμελητέα συγκριτικά με την αξία του ακινήτου, επιλέχθηκε τελικά η μεταβίβαση του ακινήτου ως φυσικό αντικείμενο και όχι της εταιρείας. Μια επιλογή που θα πρόσθετε καθυστερήσεις και επιπλέον κόστος, καθώς απαιτούσε διαφορετικές ενέργειες και διαδικασίες.
Παρότι υπήρξε αρχικά διαβεβαίωση ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, η εικόνα που διαμορφωνόταν υπεδείκνυε αυξημένη πιθανότητα αρνητικής κατάληξης.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε τελικά εκδήλωση πρόθεσης από πλευράς δωρητή για μεταβίβαση προς τον Δήμο. Αν και υπήρξε επικοινωνία που φάνηκε να βελτιώνει το κλίμα προς όφελος του νοσοκομείου, δεν ήταν αρκετή για να οδηγήσει την υπόθεση σε θετική έκβαση.
Είχα εγκαίρως επισημάνει τον κίνδυνο και πρότεινα τη συγκρότηση ομάδας προσώπων κύρους, ώστε να συμβάλει στην αποτροπή του ναυαγίου. Φαίνεται όμως πως η πρόταση αυτή δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Οχι με ευθύνη του Συλλόγου Φίλων Νοσοκομείου.
Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 2024, είχα εξ ιδιότητας τη δυνατότητα να εμπλακώ στο θέμα. Δεν γνωρίζω τι επακολούθησε, ούτε αν υπήρξαν πρωτοβουλίες από τη διοίκηση. Το μόνο βέβαιο πρέπει να είναι ότι το ακίνητο τελικά δεν κατέληξε ούτε στο νοσοκομείο ούτε στον δήμο. Ένα ακίνητο μεγάλης αξίας, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, μια δωρεά με τεράστιο κοινωνικό όφελος, χάθηκε αδικαιολόγητα. Το τι μεσολάβησε δεν το γνωρίζω. Σίγουρα όμως υπήρξαν ατυχείς χειρισμοί.
Είναι τραγικό, γιατί το δυσκολότερο κομμάτι είχε ήδη γίνει, αφού ο δωρητής είχε πειστεί, με τη βοήθεια και τις παρεμβάσεις του κ. Κουνενάκη. Κι όμως, δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής. Αποτύχαμε στο τελευταίο και ευκολότερο βήμα.
Η ευκαιρία χάθηκε, γιατί δεν αντιληφθήκαμε το πραγματικό μέγεθος της δωρεάς, ούτε ζυγίσαμε σωστά το αμελητέο ρίσκο που ενείχε η ταχύτερη λύση μεταβίβασης τη εταιρίας. Οι επιφυλάξεις και οι αναστολές επισκίασαν τη λογική.
Το κόστος της ατολμίας είναι πάντα δυσανάλογα μεγαλύτερο από το ρίσκο μιας απόφασης. Σε αυτή την περίπτωση, είχαμε στα χέρια μας μια σπάνια ευκαιρία προσφοράς και ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Δεν την αξιοποιήσαμε. Παθογένειες του δημοσίου και έλλειψη αποφασιστικότητας οδήγησαν σε αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη.
Θεωρώ βεβαίως ότι και η δημοτική αρχή δεν χειρίστηκε καθόλου καλά το θέμα. Εχει αναλυθεί σε παλαιότερη ανάρτηση. Απόδειξη, πως ούτε στον δήμο κατέληξε τελικά το ακίνητο.
Προσωπικά δεν έχω μάθει να χαϊδεύω αυτιά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί. Γιατί όταν χάνονται τέτοιες δωρεές, δεν φταίει η συγκυρία. Φταίνε εκείνοι που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να τις αξιοποιήσουν. Αλλά και αυτοί που με την καταστροφολογία τους, συνέβαλαν στην ακύρωση της δωρεάς. Το ζήτημα είναι πως συνήθως κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του.