Γήρανση, υπογεννητικότητα, και η σχέση με το αναπτυξιακό έλλειμμα στο Λασίθι

Η γήρανση του πληθυσμού στο Λασίθι και η συνεχής μείωση των γεννήσεων αποτελούν ένα πολύπλοκο φαινόμενο που δεν μπορεί να αποδοθεί σε μεμονωμένες αιτίες.

Πρόκειται για ένα αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο υπογεννητικότητας. Οι χαμηλές γεννήσεις μειώνουν τον αριθμό των νέων, χωριά ερημώνουν, σχολεία κλείνουν, υπηρεσίες υποβαθμίζονται και η καθημερινότητα γίνεται πιο δύσκολη για όποιον σκέφτεται να δημιουργήσει οικογένεια.
Οσο περισσότερο συνεχίζεται αυτή η διαδικασία, τόσο πιο έντονα ενισχύει τις ίδιες τις αιτίες της, καθιστώντας τον κύκλο δύσκολο να σπάσει.

Στο Λασίθι η κατάσταση επιδεινώνεται από την έλλειψη βασικών δομών και υποδομών που σε άλλους νομούς της Κρήτης έχουν θετική επίδραση στη δημογραφική ανανέωση.
Η κατάρρευση του ΕΣΥ στον νομό περιορίζει την πρόσβαση σε αξιόπιστες υπηρεσίες υγείας, ιδιαίτερα σημαντικές για νέες οικογένειες.
Η απουσία πανεπιστημιακών και τεχνολογικών σχολών σημαίνει ότι οι νέοι που θέλουν να σπουδάσουν ή να αποκτήσουν δεξιότητες αναγκάζονται να φύγουν, ενώ η περιορισμένη οικονομική δραστηριότητα και η έλλειψη στρατηγικού αναπτυξιακού οράματος αφήνουν λίγα κίνητρα για επιστροφή ή παραμονή.

Το αναπτυξιακό έλλειμμα, η απομόνωση από πολιτιστικές και κοινωνικές ευκαιρίες, δημιουργούν ένα περιβάλλον που αποθαρρύνει τη δημιουργία οικογένειας.
Το Λασίθι, αντίθετα από άλλους νομούς, δεν διαθέτει τον συνδυασμό οικονομικών, κοινωνικών και εκπαιδευτικών παραμέτρων που κάνουν τη ζωή ελκυστική.
Η απουσία σχεδιασμένης πολιτικής, η υποβάθμιση υποδομών και η έλλειψη ενεργής διεκδίκησης πόρων ενισχύουν την αίσθηση στασιμότητας και εγκατάλειψης.

Η υπογεννητικότητα και η γήρανση, λοιπόν, δεν είναι απλώς συνέπεια ατομικών επιλογών ή μετανάστευσης. Είναι προϊόν συνολικής υστέρησης. Πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής, που έχει δημιουργήσει συνθήκες αποθαρρυντικές για τη νεολαία και την οικογένεια.
Η αντιμετώπισή της απαιτεί ολιστική στρατηγική, που θα περιλαμβάνει την ανάπτυξη υποδομών και υπηρεσιών, την ενίσχυση οικονομικών και εκπαιδευτικών ευκαιριών, τη βελτίωση του συστήματος υγείας, και πάνω από όλα, ένα σαφές όραμα και ενεργό πολιτική διεκδίκηση για την ανανέωση και βιωσιμότητα του νομού.
Μόνο έτσι μπορεί να σπάσει ο φαύλος κύκλος υπογεννητικότητας και να διασφαλιστεί ένα βιώσιμο μέλλον για την κοινωνία του Λασιθίου.

Φωνή κυβερνητικά ορισμένου μέλους του ΔΣ, ενάντια στην αποδυνάμωση των νοσοκομείων

Η κραυγή αγωνίας για το μέλλον της υγείας στο Λασίθι, την αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα της υγείας που εξέφρασα, δεν ήταν κινδυνολογία. Ηταν πράξη ευθύνης και ευθύτητας.

Απόδειξη ότι ακούγεται και μέσα στο ΔΣ των διασυνδεόμενων νοσοκομείων, από ορισμένο εκ της κυβέρνησης πρόσωπο.
Του ΔΣ, τονίζω, που επέλεξε (εκτός των εκπροσώπων) ο βουλευτής Λασιθίου κ. Πλακιωτάκης.

Ο κ.Εμμανουήλ Παπανικολάου μέλος της διοίκησης των διασυνδεόμενων νοσοκομείων Λασιθίου , καλεί σε κοινό αγώνα απέναντι στις συγχωνεύσεις και την αποδυνάμωση των δομών υγείας στο νομό.
Ο κ. Παπανικολάου στάθηκε ιδιαίτερα στα σοβαρά προβλήματα του Νοσοκομείου Σητείας, όπου –όπως ανέφερε– «η παθολογική κλινική είναι σε μηδενική βάση» και μόνο η ορθοπεδική λειτουργεί ικανοποιητικά. Παράλληλα, διατύπωσε την ανησυχία του ότι η πολιτική κατεύθυνση οδηγεί σταδιακά προς την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας, γεγονός που θα αφήσει ακάλυπτους τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών.
Άσκησε επίσης δριμεία κριτική στη διοίκηση της 7ης Υγειονομικής Περιφέρειας Κρήτης, λέγοντας ότι «επικρατεί σιωπή και αδιαφορία», ενώ ο ίδιος επιλέγει να μιλά δημόσια «γιατί η σιωπή κάνει ζημιά». Εξέφρασε απογοήτευση για την αποσπασματική στάση ορισμένων δήμων, ζητώντας από όλους τους δημάρχους να σταθούν ενωμένοι και να διεκδικήσουν ουσιαστική στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας.

Αναρωτιέμαι ποια η θέση του κ. Πλακιωτάκη, που κρύβεται από τα προβλήματα και την κοινωνία του Λασιθίου και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πελατειακό του μαγαζί. Ομηροι σε αυτή την λογική, διοικητές, αν. διοικητές και ο ΔΥΠΕάρχης. Ο υπουργός υγείας πρέπει να λάβει μέτρα.
Το φέουδο Πλακιωτάκη, πρέπει να τελειώσει πριν γκρεμίσει εντελώς το σύστημα υγείας στο Λασίθι.

 

 

Βασιλάκης Μιχάλης

Ομήροι των δασικών χαρτών και της αδιαφορίας οι πολίτες

Χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρούνται. Είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι ο Προϊστάμενος Δασών Λασιθίου είχε υπογράψει με επιφύλαξη τους δασικούς χάρτες, εκφράζοντας ρητά τη διαφωνία του επί του περιεχομένου των Δασικών Χαρτών.
Είχε προηγηθεί ο εντοπισμός πολύ σοβαρών λαθών, είχε ζητήσει παράταση για να γίνουν διορθώσεις, αλλά δεν έγινε δεκτό το αίτημά του.

Σήψη στη διοίκηση και αυθαιρεσίες
Για να αντιληφθείτε τη γενικότερη σήψη, στη Γενική Διεύθυνση Δασών Κρήτης προΐσταται άτομο που όρισε τον εαυτό του σε αυτή την θέση!
Ως αναπληρών την Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, εν απουσία της, υπέγραψε ο ίδιος τον ορισμό του. Τι κι αν είχε κώλυμα συμφέροντος και ο νόμος το απαγορεύει; Μέχρι σήμερα κανείς δεν τον έχει κουνήσει. Είναι καραμπινάτο σκάνδαλο.

Οι πολίτες παλεύουν με λάθη και αδιαφάνεια
Κι ενώ οι πολίτες παλεύουν με τα λάθη των δασικών χαρτών, τις καθυστερήσεις και την αδιαφάνεια, οι υπεύθυνοι απολαμβάνουν ασυλία. Κανείς δεν λογοδοτεί, κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη.
Οι άνθρωποι που βλέπουν τις περιουσίες τους να αμφισβητούνται, τις ιδιοκτησίες τους να χαρακτηρίζονται ως δασικές και τα δικαιώματά τους να καταπατώνται, που πληρώνουν για να ξεμπλέξουν το βιός τους από λάθη, παραλείψεις, προθέσεις, ζητούν διαφάνεια. Αντί όμως να βρουν λύση, σκοντάφτουν σε έναν μηχανισμό που φαίνεται να προστατεύει την αναλγησία της Ελληνικής πολιτείας.

Ατιμωρησία και ευθύνη της Πολιτείας
|Αν δεν υπάρξει πολιτική βούληση και αποφασιστική παρέμβαση της Δικαιοσύνης, η ατιμωρησία θα συνεχίσει να γεννά αυθαιρεσία. Και όσο οι πολίτες παραμένουν θεατές, τόσο το κράτος θα συνεχίζει να λειτουργεί εις βάρος τους.

Η ευθύνη του βουλευτή
Ο βουλευτής αδιαφορεί για την ταλαιπωρία των πολιτών. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πως να αποτρέψει την επιλογή προϊσταμένου στο Λασίθι, μη επιρροής του. Όμως η υπομονή εξαντλήθηκε, η αγανάκτηση φουντώνει.
Ακόμα και από το περιβάλλον του βουλευτή έχουν υπάρξει αντιδράσεις, με έγγραφες καταγγελίες που στάλθηκαν προς υψηλόβαθμους αποδέκτες, δημιουργώντας αναστάτωση. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει αδρανής, αφήνοντας τους πολίτες να παλεύουν με τα λάθη των δασικών χαρτών.
Η ευθύνη του είναι σαφής. Δεν προστατεύει τους πολίτες που τον εμπιστεύθηκαν από την αδικία και την ταλαιπωρία.

Ανάγκη για άμεσε ενέργειες
Αν δεν ξεριζωθεί το δάσος της αδιαφάνειας, οι πολίτες δεν θα βρουν το δίκιο τους.

Λεφτά για του εργολάβους, αλλά όχι για τους θιγόμενους

 Η ταλαιπωρία των πολιτών μπορεί να είχε λήξει πολύ νωρίτερα, αν πχ τα 21 εκατομμύρια που πήρε ο εργολάβος ως αποζημίωση λόγω καθυστερήσεων από τις προσφυγές, τα είχαν δώσει στους προσφεύγοντες. Ισως και να περίσσευαν.

Και το έργο θα προχωρούσε γρηγορότερα, και τα χρήματα θα έμεναν στον τόπο.
Το γεγονός ότι δημόσιο να πληρώνει για τις καθυστερήσεις που το ίδιο προκαλεί, οι εργολάβοι αποζημιώνονται για τον χαμένο χρόνο, και οι πολίτες μένουν θεατές ενός φαύλου κύκλου σπατάλης, είναι απαράδεκτο.
Αν υπήρχε βούληση να προχωρήσουν τα έργα με διαφάνεια, οι πόροι θα κατευθύνονταν στους ανθρώπους που πραγματικά επηρεάζονται από τις αποφάσεις, όχι σε αποζημιώσεις σε εργολάβους και νομικές περιπέτειες με πολίτες.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως διαφάνειας. Αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη, κανείς δεν ελέγχει τη σπατάλη. Τα έργα γίνονται ακριβότερα, οι πολίτες πιο καχύποπτοι, και η ολοκλήρωση των έργων καθυστερεί, όπως και η ταλαιπωρία.
Και στο τέλος, εκείνοι που ζητούν το αυτονόητο, σωστό σχεδιασμό, τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων και σεβασμό στα χρήματα των φορολογουμένων, παρουσιάζονται σχεδόν ως γραφικοί επειδή λένε αλήθειες που ενοχλούν.
Ολη η "χασούρα", μόνο στην περιοχή μας, είναι 145 εκατομμύρια, που θα μπορούσαν να στηρίξουν άλλα έργα, όπως ήδη έχουμε σχολιάσει. Εργα, που ίσως δεν έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε να προχωρούν στην διάρκεια της ζωής μας.
Είναι εγκληματικό να σπαταλώνται χρήματα για το τίποτα.

Γνωρίζετε τον καφέ κάδο και τη χρήση του;

Η λύση δεν είναι να θάβουμε ή να καίμε τα σκουπίδια, αλλά να τα αξιοποιούμε.

Γνωρίζουμε τον πράσινο και τον μπλε (που συνήθως καταλήγει μαζί με τον πράσινο).
Από την άλλη, διαφωνούμε ως αυτοδιοίκηση με την καύση, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για ουσιαστική ανακύκλωση και κομποστοποίηση.
Ανύπαρκτη οικολογική συνείδηση, ανύπαρκτη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση.

Και όμως, ο καφέ κάδος είναι ίσως το πιο κρίσιμο εργαλείο στη διαχείριση των απορριμμάτων μας. Εκεί θα έπρεπε να καταλήγουν τα οργανικά υπολείμματα, τα αποφάγια, τα φλούδια, τα υπολείμματα από τον καφέ, τα φύλλα και τα κλαδιά. Όλα αυτά που σήμερα σαπίζουν στους πράσινους κάδους, προκαλώντας δυσοσμία και εκπομπές μεθανίου, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε πολύτιμο κομπόστ, σε πηγή ζωής για τα πάρκα και τους κήπους μας.

Αλλά πέρα από το περιβαλλοντικό όφελος, υπάρχει και το οικονομικό. Η ορθή διαχείριση των απορριμμάτων μειώνει δραστικά το κόστος ταφής, ένα κόστος που πληρώνουμε όλοι μέσω των δημοτικών τελών. Κάθε τόνος σκουπιδιών που καταλήγει στη χωματερή κοστίζει, ενώ κάθε τόνος οργανικών που μετατρέπεται σε λίπασμα αποδίδει.
Οι δήμοι που εφαρμόζουν προγράμματα κομποστοποίησης εξοικονομούν χρήματα, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και ανακυκλώνουν πόρους που διαφορετικά θα χάνονταν.

Το ίδιο ισχύει και για τα χρησιμοποιημένα λάδια της κουζίνας. Αυτά που σήμερα καταλήγουν στις αποχετεύσεις, ρυπαίνοντας το νερό και το περιβάλλον, φράζοντας σωλήνες, θα μπορούσαν να συλλέγονται συστηματικά και να μετατρέπονται σε βιοντίζελ. Ένα καύσιμο καθαρότερο και φιλικότερο προς το περιβάλλον, ικανό να κινήσει τα απορριμματοφόρα και τα οχήματα του δήμου.
Φανταστείτε δοχεία συλλογής τηγανελαίων σε γειτονιές, που θα μπορούσαν να είναι υπόγεια, όπου σπίτια, ταβέρνες και εστιατόρια θα αδειάζουν εκεί, που θα μετατρέπονται σε ενέργεια για τον ίδιο τον δήμο. Το όφελος θα ήταν τεράστιο. Ενεργειακό, οικονομικό, αλλά και συμβολικό. Απόβλητα που σήμερα ρυπαίνουν, θα μπορούσαν να κινούν την πόλη, να θερμαίνουν σχολεία και άπορους.

Η οικολογική διαχείριση λοιπόν, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μια οικονομικά έξυπνη πολιτική που αποδίδει σε πολλαπλά επίπεδα. Μειώνει δαπάνες, παράγει ενέργεια, δημιουργεί θέσεις εργασίας και δίνει στην κοινωνία μια αίσθηση συμμετοχής και υπευθυνότητας.

Αντί να απαιτούμε απλώς να “μαζεύουν τα σκουπίδια”, πρέπει να απαιτούμε και ένα σύστημα που θα τα αξιοποιεί.
Γιατί τα σκουπίδια από πρόβλημα, θα μπορούσε να μετατραπεί σε πόρο. Και όσο συνεχίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε σαν βάρος, τόσο θα πληρώνουμε οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά.
Στον δήμο μας έχουμε ακούσει κατά καιρούς πολλά, αλλά βλέπουμε ελάχιστα.

Ο καφέ κάδος, η κομποστοποίηση, δοχεία για τα τηγανέλαια, η ενημέρωση, δεν είναι μόδες. Είναι τα θεμέλια μιας οικολογικής νοοτροπίας, πως τίποτα δεν πάει χαμένο.
Το μέλλον δεν χτίζεται πάνω σε χωματερές, αλλά πάνω σε γνώση, ευθύνη και πρόθεση να αλλάξουμε.

Πίστη, μεθοδικότητα και αποτέλεσμα. Η σφραγίδα του Νίκου Κοκκίνη στη Νεάπολη.

 

Αν σε κάποιον ανήκουν τα εύσημα για την έδρα του Κέντρου Μεσαιωνικής και Νεότερης Ιστορίας και Αρχαιολογίας Λασιθίου στη Νεάπολη, είναι στον Νίκο Κοκκίνη.

Είχε την ιδέα, την πρωτοβουλία, αλλά και τον "τρόπο" να μεθοδεύσει την επιτυχία της προσπάθειας.
Ενώ το ζήτημα είχε βαλτώσει για μεγάλο διάστημα, όπως φαίνεται και μέσα από τις δηλώσεις του Πρύτανη, την στιγμή που και άλλες περιοχές εποφθαλμιούσαν την έδρα, κατάφερε όχι μόνο να ζωντανέψει την ιδέα, αλλά να εξασφαλίσει και το αποτέλεσμα.

Οταν πριν από περίπου τρεις βδομάδες σχολιάζαμε το ζήτημα, είναι αλήθεια πως δεν περιμέναμε ότι θα μπορούσε τόσο σύντομα να έχουμε αυτή την κατάληξη.
Ο Νίκος Κοκκίνης απέδειξε πως όταν η αγάπη για τον τόπο συναντά τη μεθοδικότητα και τη γνώση των διαδικασιών, τότε τίποτα δεν είναι ανέφικτο. Με επιμονή, ήρεμη δύναμη και στρατηγική σκέψη, πέτυχε αυτό που για πολλούς έμοιαζε χαμένη υπόθεση.

Η Νεάπολη, όντας η ιστορική πρωτεύουσα του Δήμου, δεν κέρδισε απλώς μια έδρα, ένα παράρτημα του Πανεπιστημίου Κρήτης που ουσιαστικά απουσίαζε μέχρι σήμερα από το Λασίθι, αλλά κέρδισε την ευκαιρία να ξαναμπεί δυναμικά στο χάρτη της επιστημονικής και πολιτιστικής δραστηριότητας της Κρήτης.
Μια έδρα που δείχνει πως όταν υπάρχουν άνθρωποι με όραμα και πίστη, ο τόπος μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει.

Και αυτή τη φορά, η υπογραφή αυτής της επιτυχίας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ανήκει δικαιωματικά στον Νίκο Κοκκίνη.

Και στο βάθος... υποβάθμιση υπηρεσιών υγείας στο Λασίθι

Ο νέος χάρτης υγείας όπως διαφαίνεται, θα έχει αλυσιδωτές συνέπειες.

Λαμβάνοντας υπόψιν τα μεγάλα κενά σε γιατρούς και την αδυναμία ιατρικών ειδικοτήτων να επιτελέσουν το έργο τους, την άρνηση για απογευματινά χειρουργεία, την υπονόμευση της προσπάθειας για Κέντρο Κήλης στο νοσοκομείο Αγίου Νικολάου, το σκάνδαλο με μη έκδοση παραπεμπτικών, το αποτέλεσμα είναι η εικόνα παραγόμενου έργου του Αγίου Νικολάου, όπως και των υπολοίπων νοσοκομείων, να είναι πολύ άσχημη.
Εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, τα χειρουργεία στον Αγιο Νικόλαο έχουν πέσει κατά περίπου 50%. Στα υπόλοιπα, τα στατιστικά είναι ακόμα χειρότερα.
Ο στραγγαλισμός της στελέχωσης των νοσοκομείων, η άρνηση ακόμα και μη κοστοβόρων πρωτοβουλιών, η πελατειακή λογική και οι παρεμβάσεις του βουλευτή, ο παρασκηνιακός ρόλος του προέδρου εργαζομένων του Αγίου Νικολάου, σε αγαστή συνεργασία με τον βουλευτή και την εν τω νοσοκομείω αυλή του, έχουν συμβάλει καθοριστικά στην δημιουργία τοξικού κλίματος που έχει οδηγήσει σε αποχωρήσεις.
Οι χρήσιμοι ηλίθιοι, έκαναν καλά την δουλειά τους. Και ας φωνάζουν τώρα υποκριτικά, την ώρα που οι πολίτες θα πληρώνουν τα επίχειρα των δικών τους πράξεων και παραλήψεων.
Από την άλλη, η ενοποίηση των διευθύνσεων θα προσθέσει υπερβολικό φόρτο στην κορυφή, αλλά και θα μεταβιβάσει ευθύνες σε καθαρά υπηρεσιακούς παράγοντες, για να φορτωθούν και το βάρος πολιτικών αποφάσεων.

Παράλληλα θα μετατρέψει τους αν. Διοικητές σε διακοσμητικά στοιχεία. Και αυτό, γιατί αν οι εντολές δίνονται από την κεντρική διοίκηση του νοσοκομείου, τι δυνατότητες παρέμβασης θα έχουν οι αν. Διοικητές; Στην πράξη, θα έχουν ρόλο υφιστάμενων των διευθύνσεων και εκτελεστικά όργανα υπηρεσιακών διευθύνσεων.
Δηλαδή, στην πράξη, το λογικότερο θα ήταν η κατάργηση της θέσης τους, να γλυτώσουμε και το κόστος τους.
Επί της ουσίας, αν μείνουν και τα τέσσερα νοσοκομεία, θα είναι "ανάπηρα" σε μεγάλο βαθμό.
Για πολιτικούς λόγους ίσως το νοσοκομείο Σητεία ενισχυθεί κάπως, αλλά της Ιεράπετρας και της Νεάπολης, λογικά θα υποστούν τις μεγαλύτερες αλλαγές. Θα καταλήξουν "αιμοδότες" του Αγίου Νικολάου, που και πάλι όμως δεν θα είναι αρκετό για να μπορέσει να επιτελέσει τον ρόλο του. πχ όλα τα νοσοκομεία μαζί, έχουν 5 αναισθησιολόγους, που μόλις φτάνουν για ένα. Θα κλείσει ο χειρουργικός τομέας στα υπόλοιπα; Ανάλογο πρόβλημα με τους ακτινολόγους, καθώς και άλλες ειδικότητες.
Θα χρειαστεί λοιπόν πολύ μεγαλύτερη στελέχωση για μπορεί να είναι πραγματικό νοσοκομείο και να σηκώσει το βάρος του Λασιθίου. Θα χρειαστεί και την επέκταση που έχουν θάψει στα συρτάρια και ξεχάσει οι ιθύνοντες.

Σε αυτό το σκηνικό, το Λασίθι μετατρέπεται σταδιακά σε γκρίζα ζώνη. Οι πολίτες βλέπουν τις υποσχέσεις για αναβάθμιση να μετατρέπονται σε συγχωνεύσεις, ελλείψεις και αναμονές.
Οι επαγγελματίες υγείας, καλούνται να υπηρετήσουν ένα σύστημα που αντί να τους στηρίζει, τους αποδομεί.

Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο πρόσωπα, αλλά μια ολόκληρη νοοτροπία που θεωρεί την υγεία φέουδο. Σε αυτό πρέπει να είμαστε όλοι αντίθετοι. Πέρα και πάνω από κόμματα, είναι το συμφέρον της κοινωνίας. Και η όποια αντίδραση, δεν μπορεί βολικά να απαξιώνεται, αλλά ούτε και να καπελώνεται.

Η κοινή διοικήτρια, πρωτοστατούσα, διαπρυσίως καταγγέλλουσα την υποβάθμιση της υγείας, έχει γίνει πειθήνιο εκτελεστικό όργανο της επιχειρούμενης "αναδιάταξης" του χάρτη υγείας. Ποια είναι η θέση της; Δεν την ακούμε. Εκκωφαντική η σιωπή της. Με μια καρέκλα και ένα παχυλό μισθό, όλα γίνονται. Και φυσικά, ασυλία κριτικής από τους συντρόφους της.

Η κοινωνία οφείλει να μην παραμείνει θεατής στο θέατρο σκιών. Αν αφήσουμε να χαθεί και το τελευταίο ανάχωμα της δημόσιας περίθαλψης, τότε δεν θα μιλάμε απλώς για υποβάθμιση υπηρεσιών, αλλά για υποβάθμιση ζωών. 

 Ο χάρτης προσβασιμότητας σε υπηρεσίες υγείας της ΕΕ, είναι ενδεικτικός του πόσο πιο τραγική μπορεί να γίνει η εικόνα, αν δεν υπάρξει αντίδραση.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος φταίει. Γνωρίζουμε. Αρα, το ζήτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την μεθόδευση. Οι μάσκες πρέπει να πέσουν και θα πέσουν.

Δική μας είναι η ευθύνη, ως πολίτες, να αντιδράσουμε.
Μόνο έτσι το Λασίθι θα πάψει να είναι απλά η άκρη του χάρτη, και θα γίνει ένας τόπος ενεργών πολιτών, που παλεύουν, διεκδικούν και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, σπάζοντας τα δεσμά του φόβου, για να εκφράσουν ανοιχτά την αγανάκτηση και τον θυμό τους.

Καλοζωισμένο, αλλά όχι άλογο

Το καλοζωισμένο γαϊδούρι της στάνης τους, ξέχασαν να σχολιάσουν οι σύντροφοι.
Που συνδιοικεί το νοσοκομείο, που του κάλυψαν την ΕΔΕ, που είναι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα.
Που δεν βρίσκει λέξη να κατηγορήσει τον βουλευτή ή την συντρόφισσα διοικήτρια και ας βουλιάζουν τα πάντα. Που μόλις ζοριστεί, αρχίζει τις γενικότητες. Η κατάσταση θυμίζει το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.
Οι ισαποστάκηδες του ΚΚΕ, γιατί αυτό τους έχει καταντήσει ο καλοζωϊσμένος καθοδηγητής τους, που κρύβεται πίσω από την ανακοίνωση τους, καταπίνουν σκάνδαλα, ευνοιοκρατία και πελατειακές λογικές, κάνουν ότι δεν βλέπουν το τοξικό κλίμα και τις διώξεις της διοίκησης, όταν αυτές είναι βολικές ή υποκινούμενες από το δικό τους γαϊδούρι.
Το αποτέλεσμα είναι να βάζουν πλάτη στην διάλυση της δημόσιας υγείας στο Λασίθι. μοιράζοντας ταυτόχρονα σανό στους αγνούς κομμουνιστές.
Πάντως η γραμμή τους ξεχνά, πως κάποια γαϊδούρια, όσο και να τα στολίζεις, άλογα δεν γίνονται.

124,5 εκατομμύρια πεταμένα - Πληρώνουμε καθυστερήσεις, στερούμαστε έργα

Η είδηση ότι το Δημόσιο θα καταβάλει αποζημίωση ύψους 124,5 εκατομμυρίων ευρώ για καθυστερήσεις στο έργο του ΒΟΑΚ προκαλεί εύλογο προβληματισμό. Ερχεται μάλιστα μετά από άλλη απόφαση αποζημίωσης 21 εκατομμυρίων, προς τον ανάδοχο του έργου Νεάπολη - Άγιος Νικόλαος.

Το ποσό αυτό, που χάνεται εξαιτίας καθυστερήσεων και κακοσυντονισμού κρατικών υπηρεσιών, θα μπορούσε να είχε επενδυθεί στην προώθησε άλλων έργων υποδομής.

Οσο οι εργολάβοι αποζημιώνονται για καθυστερήσεις, το κομμάτι του ΒΟΑΚ προς τη Σητεία εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα και παραμελημένα τμήματα του ΒΟΑΚ. Ενας δρόμος στενός, γεμάτος στροφές, χωρίς ασφάλεια, που καθημερινά θέτει ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο και αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της Σητείας.

Τα 124,5 εκατομμύρια ευρώ θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την επιτάχυνση των μελετών και της κατασκευής του τμήματος Καλό Χωριό – Σητεία, την ολοκλήρωση των απαλλοτριώσεων και των αδειοδοτήσεων, τη βελτίωση του υπάρχοντος οδικού δικτύου μέχρι να προχωρήσουν τα μεγάλα έργα, καθώς και έργα υποδομών που το Λασίθι περιμένει εδώ και χρόνια. Από τη διαχείριση των υδάτων στο Μεραμπέλλο, την γέφυρα παράκαμψης του Καλού Χωριού ή τον φωτισμό και την κατασκευή πεζοδρομίων, την παράκαμψη της Παχειάς Αμμου, το Παχειά Αμμο - Ιεράπετρα, το Παχειά Αμμο - Σητεία, και πολλές άλλες ανάγκες

Αντί γι’ αυτό, τα χρήματα πηγαίνουν για να διορθώσουν λάθη του ίδιου του Δημοσίου. Για να καλύψουν καθυστερήσεις και αστοχίες.

Το πιο άδικο, όμως, είναι πως στο αίτημα για ΒΟΑΚ προς Σητεία η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει πηγή χρηματοδότησης, την ίδια στιγμή που σχεδόν το μισό κόστος ενός τέτοιου έργου, θα μπορούσε να καλυφθεί από την αποφυγή λαθών και πεταμένων χρημάτων.
Πώς γίνεται να βρίσκονται εκατομμύρια για λάθη και καθυστερήσεις, αλλά όχι για έργα που σώζουν ζωές, δίνουν προοπτική και βγάζουν από την απομόνωση ένα μεγάλο τμήμα του Λασιθίου;
Δυστυχώς, σε αρκετά ζητήματα, το Λασίθι παραμένει στο περιθώριο, εγκλωβισμένο σε υποσχέσεις και εξαγγελίες χωρίς χρονοδιάγραμμα.

Ουσιαστικοί και όχι τυπικοί οι λόγοι ακύρωσης της απόφασης

 

Η άρνηση του δικαιώματος μέλους του ΔΣ του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου να ζητήσει την αναβολή συζήτησης ενός θέματος, λόγω μη έγκαιρης πρόσβασης στις εισηγήσεις, αποτελεί ζήτημα που ξεπερνά τα τυπικά όρια . Πρόκειται για σοβαρό ζήτημα διαφάνειας και νομιμότητας στη λειτουργία ενός θεσμικού οργάνου.

Η δυνατότητα των μελών ενός ΔΣ να έχουν πλήρη ενημέρωση πριν από τη λήψη αποφάσεων, είναι θεμελιώδες στοιχείο χρηστής διοίκησης και προϋπόθεση για την ουσιαστική συμμετοχή τους στη διαδικασία, και όχι τυπικό ζήτημα κατά την αντίληψη του δημάρχου.
Η άρνηση του δικαιώματος, υπονομεύει τη δημοκρατική λειτουργία των οργάνων.

Η ακύρωση της απόφασης του ΔΛΤ ήταν επομένως απολύτως επιβεβλημένη για λόγους νομιμότητας. Ωστόσο, αυτό έχει συνέπειες. Εφόσον η σχετική απόφαση του ΔΣ του δήμου στηρίχθηκε σε μια ακυρωθείσα απόφαση, τίθεται ζήτημα νομιμότητας και για τη δική του πράξη.
Η μόνη θεσμικά ορθή λύση είναι το θέμα να επανέλθει προς συζήτηση στο ΔΣ του ΔΛΤ και στη συνέχεια εκ νέου στο ΔΣ του δήμου, ώστε η διαδικασία να επαναληφθεί ορθά και με πλήρη διαφάνεια.

Σε μια περίοδο που η κοινωνία απαιτεί περισσότερη λογοδοσία και διαφάνεια, ο σεβασμός στις θεσμικές διαδικασίες και στα δικαιώματα των εκπροσώπων των πολιτών δεν είναι απλά νομική υποχρέωση, είναι ηθική και πολιτική ευθύνη.
Δυστυχώς, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να επιχειρείται, με διάφορες προφάσεις, ο περιορισμός της φωνής όσων εκφράζουν διαφορετική άποψη. Κι όμως, η ύπαρξη και η ελευθερία αυτών των φωνών είναι το ίδιο το οξυγόνο της δημοκρατίας.

Ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι εμπόδιο στη λήψη αποφάσεων, αλλά προϋπόθεση για να έχουν αυτές κύρος, διαφάνεια και αποδοχή από τους πολίτες.