​​Το οριστικό ναυάγιο μιας πολύτιμης δωρεάς​;

 

Η απώλεια μιας σημαντικής δωρεάς προς το Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου ​μάλλον πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Δεν ​ήταν απλώς μια τυπική περίπτωση ​κακής συγκυρίας. Είναι ένα γεγονός που φέρνει στο φως, με τον πιο ηχηρό τρόπο, τις διαχρονικές αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης, την ​απουσία στρατηγικής και την παθητικότητα μπροστά στην ευκαιρία.

Πριν από αρκετούς μήνες, συγγενής μιας θανούσας, η οποία είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, αποφάσισε να κάνει μια σπουδαία προσφορά: να δωρίσει ένα μεγάλο ακίνητο, συγκεκριμένα ένα ξενοδοχείο. Μια κίνηση γενναιοδωρίας που θα εξέφραζε με πράξεις την εκτίμησή του προς το νοσοκομείο και τους ανθρώπους του. Μια προσφορά που αν αξιοποιούνταν, θα μπορούσε να συμβάλει καταλυτικά στην επίλυση σοβαρών στεγαστικών προβλημάτων ή να λειτουργήσει ως κίνητρο για την προσέλκυση ιατρών, μέσω της δυνατότητας φιλοξενίας.

Ο δωρητής, επηρεασμένος από το τοξικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί εκείνη την περίοδο, από υπερβολές και ανυπόστατες φήμες περί δήθεν επικείμενου κλεισίματος του νοσοκομείου, οδηγήθηκε στην εκτίμηση ότι μια τέτοια δωρεά θα ήταν μάταιη.

Παρότι ήταν εμφανής ο κίνδυνος απώλειας αυτής της μοναδικής ευκαιρίας, κανένας θεσμικός μηχανισμός δεν ενεργοποιήθηκε για να την αποτρέψει.
Εκείνοι που είχαν τον θεσμικό ρόλο να εξηγήσουν στον δωρητή την πραγματική εικόνα, να τον διαβεβαιώσουν ότι δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα κατάργησης ή υποβάθμισης του νοσοκομείου, απέτυχαν να το πράξουν, ή δεν χρησιμοποίησαν τα κατάλληλα και πειστικά επιχειρήματα. Αφέθηκε έτσι να παγιωθεί ένα κλίμα παραπληροφόρησης, που τελικά οδήγησε σε μια απόφαση εις βάρος του ιδρύματος.

Το νοσοκομείο έχασε μια σπάνια ευκαιρία, οι πολίτες στερήθηκαν μια προσφορά που θα μπορούσε να έχει άμεσο και μετρήσιμο αντίκτυπο στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.

Ο τέως δήμαρχος Αγίου Νικολάου και νυν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Νοσοκομείου, κ. Κουνενάκης, είχε καταλυτικό ρόλο στην ωρίμανση της πρότασης για τη δωρεά. Δυστυχώς, μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει κλείσει γρήγορα, με την απλή μεταβίβαση των μετοχών της εταιρείας που κατείχε το ακίνητο, αντιμετωπίστηκε με περίσσια επιφυλακτικότητα.
Παρά τη ενημέρωση του κ. Κουνενάκη για ανυπαρξία ουσιαστικού κινδύνου, και τη δική μου εκτίμηση ότι οποιαδήποτε πιθανή έκθεση ήταν αμελητέα συγκριτικά με την αξία του ακινήτου, επιλέχθηκε τελικά η μεταβίβαση του ακινήτου ως φυσικό αντικείμενο και όχι της εταιρείας. Μια επιλογή που θα πρόσθετε καθυστερήσεις και επιπλέον κόστος, καθώς απαιτούσε διαφορετικές ενέργειες και διαδικασίες.

Παρότι υπήρξε αρχικά διαβεβαίωση ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, η εικόνα που διαμορφωνόταν υπεδείκνυε αυξημένη πιθανότητα αρνητικής κατάληξης.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε τελικά εκδήλωση πρόθεσης από πλευράς δωρητή για μεταβίβαση προς τον Δήμο. Αν και υπήρξε επικοινωνία που φάνηκε να βελτιώνει το κλίμα προς όφελος του νοσοκομείου, δεν ήταν αρκετή για να οδηγήσει την υπόθεση σε θετική έκβαση.
Είχα εγκαίρως επισημάνει τον κίνδυνο και πρότεινα τη συγκρότηση ομάδας προσώπων κύρους, ώστε να συμβάλει στην αποτροπή του ναυαγίου. Φαίνεται όμως πως η πρόταση αυτή δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Οχι με ευθύνη του Συλλόγου Φίλων Νοσοκομείου.

Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 2024, είχα εξ ιδιότητας τη δυνατότητα να εμπλακώ στο θέμα. Δεν γνωρίζω τι επακολούθησε, ούτε αν υπήρξαν πρωτοβουλίες από τη διοίκηση. Το μόνο βέβαιο πρέπει να είναι ότι το ακίνητο τελικά δεν κατέληξε ούτε στο νοσοκομείο ούτε στον δήμο. Ένα ακίνητο μεγάλης αξίας, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, μια δωρεά με τεράστιο κοινωνικό όφελος, χάθηκε αδικαιολόγητα. Το τι μεσολάβησε δεν το γνωρίζω. Σίγουρα όμως υπήρξαν ατυχείς χειρισμοί.

Είναι τραγικό, γιατί το δυσκολότερο κομμάτι είχε ήδη γίνει, αφού ο δωρητής είχε πειστεί, με τη βοήθεια και τις παρεμβάσεις του κ. Κουνενάκη. Κι όμως, δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής. Αποτύχαμε στο τελευταίο και ευκολ​ότερο βήμα.

Η ευκαιρία χάθηκε, γιατί δεν αντιληφθήκαμε το πραγματικό μέγεθος της δωρεάς, ούτε ζυγίσαμε σωστά το αμελητέο ρίσκο που ενείχε η ταχύτερη λύση μεταβίβασης τη εταιρίας. Οι επιφυλάξεις και οι αναστολές επισκίασαν τη λογική.

Το κόστος της ατολμίας είναι πάντα δυσανάλογα μεγαλύτερο από το ρίσκο μιας απόφασης. Σε αυτή την περίπτωση, είχαμε στα χέρια μας μια σπάνια ευκαιρία προσφοράς και ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Δεν την αξιοποιήσαμε. Παθογένειες του δημοσίου και έλλειψη αποφασιστικότητας οδήγησαν σε αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη.​
Θεωρώ βεβαίως ότι και η δημοτική αρχή δεν χειρίστηκε καθόλου καλά το θέμα. Εχει αναλυθεί σε παλαιότερη ανάρτηση. Απόδειξη, πως ούτε στον δήμο κατέληξε τελικά το ακίνητο.

Προσωπικά δεν έχω μάθει να χαϊδεύω αυτιά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί. Γιατί όταν χάνονται τέτοιες δωρεές, δεν φταίει η συγκυρία. Φταίνε εκείνοι που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να τις αξιοποιήσουν. Αλλά και αυτοί που με την καταστροφολογία τους, συνέβαλαν στην ακύρωση της δωρεάς. Το ζήτημα είναι πως συνήθως κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Το Μεραμπέλλο, δηλαδή ο Δήμος Αγίου Νικολάου, βρίσκεται σήμερα σε εξαιρετικά δυσμενή θέση όσον αφορά τους υδατικούς του πόρους.

Είναι ο μοναδικός δήμος του Νομού Λασιθίου που δεν διαθέτει ούτε ένα έργο υδατικής υποδομής. Ούτε φράγμα, ούτε λιμνοδεξαμενή, ούτε καν σε στάδιο μελέτης.
Την ίδια στιγμή, στους υπόλοιπους δήμους, έχουν προχωρήσει ή προχωρούν σημαντικά έργα αξιοποίησης και αποθήκευσης νερού.

Η λειψυδρία δεν είναι μελλοντικό σενάριο. Είναι ήδη εδώ.

Η κλιματική κρίση, οι μειωμένες βροχοπτώσεις, έχουν κάνει το πρόβλημα οξύ.
Στο Μεραμπέλλο το ζήτημα δεν περιορίζεται στην άρδευση, αφορά πλέον και την ίδια την ύδρευση. Κατοικίες, τουριστικές μονάδες και αγροτικές εγκαταστάσεις απειλούνται από την ανεπάρκεια και την πλήρη απουσία παροχής νερού έστω και χαμηλότερης ποιότητας για άρδευση.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκύπτουν καίρια ερωτήματα που απαιτούν δημόσιες απαντήσεις:

Γιατί το Μεραμπέλλο έχει μείνει εκτός υδατικού σχεδιασμού τόσα χρόνια;
Ποιες μελέτες έχει εκπονήσει ή προγραμματίσει η Περιφέρεια για υδατικά έργα στην περιοχή του Δήμου Αγίου Νικολάου;
Τι ενέργειες έχουν κάνει διαχρονικά οι βουλευτές Λασιθίου για να χρηματοδοτηθούν έργα υποδομής;
Γιατί έργα εντάσσονται σε άλλους δήμους του νομού, ενώ ο μεγαλύτερος δήμος, τουριστικά και πληθυσμιακά, αγνοείται;
Υπάρχει πρόβλεψη για την ένταξη του Μεραμπέλλου σε προγράμματα αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και της ξηρασίας; Αν ναι, πότε και με ποιες προδιαγραφές; Με ποιο ορίζοντα ολοκλήρωσης;

Η απραξία των προηγούμενων ετών δεν μπορεί να συνεχιστεί. Απαιτούνται άμεσες ενέργειες:

Εκπόνηση τεχνικών και υδρολογικών μελετών για έργα ταμίευσης και αποθήκευσης νερού.
Προώθηση των έργων σε εθνικά και ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά εργαλεία.
Αναβάθμιση και επέκταση των υπαρχόντων δικτύων ύδρευσης και άρδευσης.
Δημιουργία ενός ολοκληρωμένου Τοπικού Σχεδίου Διαχείρισης Υδάτων, με κοινωνική διαβούλευση και συμμετοχή.

Οι πολίτες του Μεραμπέλλου δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν ίση μεταχείριση και πρόσβαση σε βασικά δημόσια αγαθά, όπως το νερό. Η απουσία έργων δεν είναι τεχνικό πρόβλημα, είναι απουσία πολιτικής βούλησης. Και οι ευθύνες, πλέον, πρέπει να προσποιηθούν.
Τα στοιχεία για την υγρασία του εδάφους και η ξηρασίας είναι πολύ ανησυχητικά για το Μεραμπέλλο, χωρίς να έχουν ληφθεί μέτρα και να υπάρξει σχεδιασμός. Γιατί τέτοια αδιαφορία;

Οι ανέξοδες εξαγγελίες και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα πρέπει να τελειώσουν. Αρκετά με τον εμπαιγμό.

Ένα ακόμη ανησυχητικό στοιχείο είναι η έλλειψη ουσιαστικής πίεσης από τους τοπικούς φορείς. Δημοτική αρχή, επαγγελματικές ενώσεις, αγροτικοί συνεταιρισμοί και συλλογικά όργανα. Η σιωπή ή η ατολμία διεκδίκησης έχει στοιχίσει ακριβά στο Μεραμπέλλο. Και όταν ασκείται πίεση, δεν συνοδεύεται από ουσιαστικά αποτελέσματα, είτε λόγω αδυναμίας πολιτικής επιρροής και ανυπαρξίας στήριξης, είτε λόγω απροθυμίας της Περιφέρειας και της Πολιτείας να προχωρήσουν σε πράξεις.

Το ερώτημα είναι απλό:
Τι πρέπει να συμβεί για να ενεργοποιηθεί επιτέλους ένας ενιαίος, ισχυρός και τεκμηριωμένος διεκδικητικός λόγος για το αυτονόητο; Δηλαδή, την εξασφάλιση επάρκειας στο νερό;

Διαχείριση εντυπώσεων, όχι πολιτικών ευθυνών

 

Η τοποθέτηση του Δημάρχου Αγίου Νικολάου σχετικά με την παραίτηση του Γιώργου Ξένου είναι προσπάθεια διαχείρισης εντυπώσεων.

Αντί να εστιάσει στα σοβαρά ζητήματα που έθεσε ο παραιτηθείς αντιδήμαρχος, όπως η απουσία θεσμικής κάλυψης, οι εσωτερικές παρεμβάσεις και η έλλειψη στήριξης, ο Δήμαρχος επέλεξε να τον ευχαριστήσει για την προσφορά του και να περάσει βιαστικά στην αντεπίθεση, λες και η αποχώρησή Ξένου ήταν απλώς κάτι το μη ουσιώδες. Ομως δεν ήταν.

Η παραίτηση Ξένου ήρθε να επιβεβαιώσει όσα ψιθυρίζονται καιρό. Πως η δημοτική αρχή λειτουργεί χωρίς συλλογικότητα, αλλά ελέγχεται από έναν πολύ στενό πυρήνα, και με πρακτικές που ακυρώνουν στην πράξη την πολυφωνία και την πρωτοβουλία.
Οι ευθύνες για αυτό το κλίμα, δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από τυπικές ευχαριστίες και αναφορές σε δήθεν ομαλή συνεργασία.

Όταν ένας αιρετός, παραιτείται καταγγέλλοντας θεσμικά εμπόδια και υπονόμευση, το πρόβλημα δεν είναι ο παραιτηθείς. Το πρόβλημα είναι το περιβάλλον που δεν του επέτρεψε να εργαστεί όπως όφειλε.
Και τι αναφέρει ο δήμαρχος; "Η παραίτησή του έγινε δεκτή άμεσα". Είναι αλήθεια αυτό; Οχι. Η παραίτηση του έγινε γνωστή σήμερα, που δήλωσε πως: "αποφασίζω να αποδεχθώ την παραίτηση του Γιώργου Ξένου". Από "18/7/2025" που έστειλε την παραίτηση του, μέχρι σήμερα (24/7/2025), δεν το λες και άμεσα.
Η δήλωση Μενεγάκη για την παραίτηση Ξένου, δεν είναι απλώς μια προσπάθεια διαχείρισης της κατάστασης. Είναι μια αποτυχημένη επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, που δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να απορροφήσει τους κραδασμούς χωρίς να αλλάξει τίποτα στην ουσία.

Αντί να σταθεί με ειλικρίνεια στις αιχμηρές αλλά τεκμηριωμένες αιτιάσεις του παραιτηθέντος αντιδημάρχου, ο Δήμαρχος επέλεξε να παρουσιάσει μια εικόνα ομαλής συνεργασίας και ιδανικής ατμόσφαιρας, μετατρέποντας ένα πολύ σοβαρό πολιτικό γεγονός, σε τελετουργικό αποχαιρετισμό.

Πρόκειται για συνειδητή αποσιώπηση της ουσίας. Η σοβαρή δυσλειτουργία, η εσωτερική φθορά και η θεσμική απαξίωση δεν χρυσώνονται με τυπικές φράσεις ευχαριστιών.
Η παραίτηση δεν ήταν προσωπική απόφαση χωρίς πολιτική σημασία. Ηταν κραυγή διαμαρτυρίας, που ο Δήμαρχος επέλεξε να σιγάσει επικοινωνιακά, αντί να την ακούσει.

Ο Δήμαρχος επέλεξε να ρίξει λάδι στην φωτιά, αντί νερό. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποκλείουμε ανεξαρτητοποίηση. Σίγουρα όμως αποκλείουμε πιθανή παραίτηση από Δημοτικός Σύμβουλος.

Το πρόβλημα δεν λύνεται με ωραιοποιημένες ανακοινώσεις. Λύνεται μόνο όταν υπάρχει διάθεση να ειπωθεί η αλήθεια, να αναγνωριστούν τα λάθη και να υπάρξει αλλαγή πορείας. Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν διακρίνουμε στην τοποθέτηση του Δημάρχου.
Η παραίτηση Ξένου ήταν μια καθαρή καταγγελία για όσα δεν λειτουργούν στη δημοτική αρχή.
Ο Μενεγάκης αποδεικνύεται καθημερινά, ότι αυτός είναι το πραγματικό πρόβλημα. Προσπαθεί να υποβαθμίσει και να απαξιώσει το γεγονός της παραίτησης,επιβεβαιώνοντας ότι στην παρούσα δημοτική αρχή, η αλήθεια δεν ακούγεται. Διαστρεβλώνεται, αποσιωπάται, καταδιώκεται.

Γιώργος Ξένος: Παραιτήθηκε με αξιοπρέπεια, μίλησε με ειλικρίνεια.

Η παραίτηση του Γιώργου Ξένου από τη θέση του Αντιδημάρχου Αθλητισμού και Αθλητικών Υποδομών στον Δήμο Αγίου Νικολάου δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Είχαμε προειδοποιήσει
πριν μερικές μέρες ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Πρόκειται για μια απόφαση που στέλνει ανησυχητικά μηνύματα για την εσωτερική λειτουργία του Δήμου.

Στην επιστολή παραίτησης, ο κ. Ξένος αναφέρεται σε έλλειψη στήριξης, παρεμβάσεις και απουσία θεσμικής κάλυψης. Η δήλωση αυτή αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη πως το κλίμα εντός της δημοτικής αρχής είναι προβληματικό, με έντονες εσωτερικές τριβές και έλλειψη ουσιαστικής συνεννόησης, οι οποίες δεν επιτρέπουν την αποτελεσματική άσκηση διοίκησης.

Όταν ένας άνθρωπος που ανέλαβε με πάθος και ευθύνη έναν κρίσιμο τομέα, όπως ο αθλητισμός, ωθείται στην παραίτηση, τότε η συζήτηση μετατοπίζεται από το πρόσωπο στις αιτίες.
Ποιο είναι το θεσμικό περιβάλλον στον Δήμο; Λειτουργεί με σεβασμό στις αρμοδιότητες κάθε αντιδημάρχου; Επιτρέπει πρωτοβουλίες ή τις καταπνίγει μέσα σε ένα αόρατο σύστημα εξουσίας και μικροπολιτικής;

Η παραίτηση Ξένου δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Αποτελεί σύμπτωμα της γενικότερης αποσύνθεσης που φαίνεται να επικρατεί στον Δήμο. Είναι επίσης ένα ηχηρό καμπανάκι προς τη δημοτική αρχή.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κ. Ξένος επιλέγει να διαφυλάξει την αξιοπρέπεια του, αλλά παραμένει δημοτικός σύμβουλος, σηματοδοτώντας πως δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για τον Δήμο Αγίου Νικολάου. Αντιθέτως, φαίνεται να μεταφέρει τη δράση του σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Εκείνο της πολιτικής κριτικής και των θεσμικών παρεμβάσεων.

Η παραίτηση του αποκαλύπτει με σαφήνεια ότι κάτι δεν λειτουργεί ομαλά στη δημοτική αρχή του Αγίου Νικολάου. Επιβεβαιώνεται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα, ο πιο αδύναμος κρίκος, είναι ο ίδιος ο δήμαρχος Μανώλης Μενεγάκης.

Ο δήμαρχος είναι το πρόβλημα - Σε κρίση η “Ενωτική Κίνηση Πολιτών”

Η “Ενωτική Κίνηση Πολιτών”, που παρουσιάστηκε ως όχημα ενότητας και δημιουργίας, μετατρέπεται πλέον σε σύμβολο απογοήτευσης και εσωτερικής κατάρρευσης. Αντί για συλλογική διακυβέρνηση, βιώνουμε μια διοίκηση βυθισμένη στην αδιαφάνεια, την εσωστρέφεια και την απόγνωση.

Το μυστικό που λίγοι τολμούν να πουν ανοιχτά, επιβεβαιώνεται κάθε μέρα. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κορυφή. Και όσο η κορυφή δεν αλλάζει, όλα θα χειροτερεύουν.

Ένας στενός πυρήνας εξουσίας περί τον Δήμαρχο, διαχειρίζεται τον δήμο, λειτουργώντας αποκλειστικά με όρους προσωπικής ατζέντας, ρουσφετιών και βολέματος.
Ικανά στελέχη που στήριξαν με πάθος την εκλογή Μενεγάκη μπήκαν στο περιθώριο. Η λήψη αποφάσεων περιορίζεται στον στενό πυρήνα, ενώ οι υπόλοιποι είναι απλοί θεατές και διακοσμητικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα; Πλήρης απώλεια συνοχής, αμοιβαία δυσπιστία και ένα κλίμα διάλυσης που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Εκλεγμένοι της δημοτικής παράταξης έχουν προβληματιστεί έντονα, ενώ κάποιοι σκέφτονται την ανεξαρτητοποίηση.
Αλλοι με όρεξη για δουλειά και έργο έχουν ήδη αποστασιοποιηθεί, ενώ κάποιοι είναι με το ένα πόδι έξω. Αρμοδιότητες αφαιρούνται, αλλάζουν χέρια, ενώ δεν λείπουν τα εσωτερικά ξεσπάσματα. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της δημοτικής αρχής. Μια διοίκηση σε κρίση και πολιτική αποσύνθεση.

Παράλληλα, το έργο που είχαν εξαγγείλει μένει στάσιμο. Υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, μελέτες που μένουν στα συρτάρια, άλλες που δεν εκπονούνται, μια καθημερινότητα που όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά επιδεινώνεται. Προτεραιότητες που μόνο αυτός και ο στενός του κύκλος γνωρίζουν.
Η κοινωνία προβληματίζεται, αγανακτεί και απογοητεύεται. Η αδυναμία της δημοτικής αρχής να ανταποκριθεί ακόμα και σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις της είναι πλέον κραυγαλέα. Η έλλειψη παραγωγής έργου, είναι φανερή στις πόλεις και τα χωριά.

Φτάσαμε στο σημείο η συντήρηση διαβάσεων, να γίνεται κορυφαία είδηση. Οπως και άλλα "έργα" ανάλογου "διαμετρήματος". Ενδεια πραγματικού έργου, κοντά δύο χρόνια μετά.

Η πιο ξεκάθαρη απόδειξη αυτής της κατάρρευσης είναι η κατάσταση που επικρατεί στην κορυφή. Αντιδήμαρχοι και βασικά πρόσωπα, έχουν αντιληφθεί την κατάσταση και προσπαθεί να τους κρατήσει με νύχια και με δόντια στη θέση τους, όχι επειδή υπάρχει όραμα ή συνοχή, αλλά για να μην αποκαλυφθεί δημόσια αυτό που όλοι ήδη ψιθυρίζουν. Αυτή η δημοτική αρχή δεν κυβερνά. Υπολειτουργεί, αλλά επιβιώνει με επικοινωνιακή διαχείριση.

Ο Μενεγάκης δεν είναι πλέον μέρος της λύσης. Είναι ο ίδιος το πρόβλημα. Το βαρίδι της παράταξης του. Απέτυχε παταγωδώς να ενώσει, απέτυχε να εμπνεύσει, απέτυχε να διοικήσει. Οδήγησε μια παράταξη νίκης σε μια εσωτερική διάλυση χωρίς προηγούμενο. Η προσωπική του ατζέντα, γεμάτη εμμονές, ρουσφέτια, αποκλεισμούς και κλειστές πόρτες, αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής αποτυχίας του.
Μετέτρεψε το άρμα, σε αραμπά. Το όραμα σε αδράνεια.
Εφτασε στο σημείο να καλύπτει παράνομη εξέδρα αντιδημάρχου του. Είτε τον κρατούν, είτε φοβάται την απώλεια ελέγχου, το βέβαιο είναι πως βρίσκεται σε εμφανώς δυσχερή θέση, εγκλωβισμένος σε ισορροπίες που δεν μπορεί όπως φαίνεται να διαχειριστεί. Προτιμά την έκθεση, από τη σύγκρουση.

Η μόνη διέξοδος, η τελευταία ελπίδα να σωθεί κάτι από αυτή την μέχρι τώρα χαμένη θητεία, είναι η παραίτηση του. Να αποχωρήσει πριν χαθεί ολοκληρωτικά ο χρόνος και η αξιοπιστία του θεσμού. Αν έχει έστω και λίγη πολιτική ευθιξία, ας ανοίξει τον δρόμο για κάτι διαφορετικό. Όχι για να “τιμωρηθεί”, αλλά για να δοθεί στον δήμο η ευκαιρία να ξεφύγει από το τέλμα και τις εμμονές.

Η παρούσα δημοτική αρχή, δεν είναι διοίκηση. Είναι πολιτική αποσύνθεση με ημερομηνία λήξης. Και αυτή πλησιάζει με ορμή.

Από την ελπίδα, στη χαμένη θητεία Μενεγάκη

​Κύμα δυσαρέσκειας κυριαρχεί στους πολίτες του Δήμου Αγίου Νικολάου, ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της δημοτικής αρχής.

Δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι, ψηφοφόροι που στήριξαν την παρούσα δημοτική αρχή με πίστη και προσδοκίες για κάτι καλύτερο, βλέπουν σήμερα τις ελπίδες τους να διαψεύδονται.

Τα προβλήματα είναι πολλά, χρονίζουν και συσσωρεύονται. Καθημερινές ανάγκες παραμένουν άλυτες, έργα καρκινοβατούν, ενώ σχεδιασμοί έχουν πέσει θύμα, απραξίας και αδιαφορίας.

Η απάντηση της Δημοτικής Αρχής, σχεδόν μονότονη, πως υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Η φράση αυτή δεν μπορεί πια να καλύψει την έλλειψη αποτελεσματικότητας ούτε να κατευνάσει την αυξανόμενη κοινωνική απογοήτευση.

Καθώς διανύουμε τον δεύτερο χρόνο της δημαρχιακής θητείας, είναι φανερό ότι η διοίκηση του δήμου αδυνατεί να δώσει τον ρυθμό που απαιτεί η εποχή και οι ανάγκες του τόπου.

Οι δημότες νιώθουν εγκαταλελειμμένοι, οι τοπικές κοινότητες και ενότητες παραμελημένες, τα στελέχη του ίδιου του συνδυασμού εγκλωβισμένα ανάμεσα στην πίστη τους σε ένα όραμα που δεν υλοποιείται και στην πίεση της κοινωνίας που ζητά έργο.

Η εικόνα ενός Δήμου που βαλτώνει, δεν είναι απλώς μια πολιτική εκτίμηση. Είναι μια καθημερινή, ορατή πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες στους δρόμους, τις πόλεις, τα χωριά, στις υπηρεσίες που λαμβάνουν.

Η αίσθηση πως τίποτα δεν αλλάζει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο, διαβρώνει την αρχική αισιοδοξία και σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στη δημοτική αρχή και την κοινωνία.

Ανάλογος προβληματισμός υπάρχει και σε στελέχη του συνδυασμού, που κάποια από αυτά φαίνεται πως επιδιώκουν σταδιακή αποστασιοποίηση, ώστε να μην χρεωθούν την αποτυχία.

Και το χειρότερο; Δεν είναι μόνο ότι δεν λύνονται προβλήματα, είναι ότι δεν αναγνωρίζονται καν ως επείγοντα.

• Αντί για διάλογο, υπάρχει σιωπή και επίθεση σε όσους χτυπούν τον κώδωνα του κινδύνου.
• Αντί απολογίας, ο δήμαρχος κάνει υποδείξεις στην αντιπολίτευση!
• Αντί για έργο, επικοινωνιακή διαχείριση.
• Αντί για πολιτική ευθύνη, ωραιοποιήσεις, ψέματα, παραπλάνηση.

Αν η δημοτική αρχή δεν αφυπνιστεί τώρα, αν δεν υπάρξει μια δραστική στροφή σε ρυθμούς, προτεραιότητες και νοοτροπία, τότε δεν θα μιλάμε απλώς για χαμένες ευκαιρίες. Θα μιλάμε για χαμένη θητεία. Και γι’ αυτό δεν θα φταίνε ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι συνθήκες. Θα φταίνε αποκλειστικά οι σημερινοί.

Η κοινωνία του Αγίου Νικολάου δεν αντέχει άλλη αδράνεια. Δεν αντέχει άλλη προσβολή της νοημοσύνης της. Περιμένει και απαιτεί πράξεις.

Το Μεραμπέλλο στεγνώνει

 

Είναι φανερή η ένταση της ξηρασίας στην Ανατολική Κρήτη. Το μέγεθος του προβλήματος αποτυπώνεται σε πραγματικό χρόνο μέσα από καθημερινά δεδομένα.

Η γεωργία, αλλά και ο δασικός πλούτος, βρίσκονται υπό σοβαρή απειλή.

Ειδικότερα στο Μεραμπέλλο, που στερείται παντελώς έργων αντιμετώπισης του προβλήματος, τα πράγματα είναι χειρότερα.
Κανένα φράγμα, καμία λιμνοδεξαμενή, κανένα έργο δεν βρίσκεται ούτε καν σε αρχικό στάδιο μελέτης.

Ακόμα και προτάσεις που υπήρχε κατά το παρελθόν πρόθεση να προχωρήσουν και είχαν γίνει κάποιες ενέργειες προς την κατεύθυνση της ωρίμανσης, έχουν παγώσει.
Συζητήσεις επί συζητήσεων, κουβέντες και λόγια του αέρα. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Τίποτα δεν προχωρά, ακόμα και τώρα που φαίνεται πως δεν πρόκειται για ένα πρόσκαιρο φαινόμενο, αλλά για μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση.
Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα άρδευσης, αλλά και ύδρευσης. Το πρόβλημα ξεπερνά τη βιωσιμότητα της γεωργίας και απειλεί πλέον το βασικό για τον άνθρωπο αγαθό.

Ο Αποσελέμης είναι άδειος, άγνωστο αν θα ανακάμψει ποτέ, και φαίνεται πως το έργο δεν λειτουργεί αξιόπιστα σε μόνιμη βάση. Δεν γίνεται να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην τύχη. Πρέπει ως δήμος να θωρακιστούμε. Η πολιτεία διαχρονικά δεν έχει στηρίξει κανένα έργο στο Μεραμπέλλο.
Είμαστε εντελώς απροστάτευτοι και απροετοίμαστοι απέναντι στην κλιματική αλλαγή.
Οι κάτοικοι βλέπουν ότι το νερό λιγοστεύει, ότι η γη ξεραίνεται και ότι κανείς δεν σχεδιάζει σοβαρά για το αύριο.
Δεν ζητούν πολυτέλειες, ούτε υποσχέσεις. Ζητούν υποδομές, σχέδιο και ευθύνη.
Κάθε μέρα που περνά χωρίς πράξη, βαθαίνει όχι μόνο η ξηρασία, αλλά και η απόγνωση απέναντι στο κακό που βλέπουν να έρχεται, χωρίς κανείς να προετοιμάζεται.